Od poziomu jakości pracy zarządzających, jakość kształcenia, jakości osiągnięć naukowych i poziomu świadczeń na rzecz interesariuszy zewnętrznych uczelni zależy pozycja szkoły wyższej w otoczeniu, w którym funkcjonuje, a więc w: mieście, powiecie, województwie i państwie. Efekty te zapewnią uczelni wzrost samodzielności ekonomicznej, a tym samym faktyczny wzrost jej autonomii. Poziom rzeczywistej autonomii szkoły wyższej jest, bowiem proporcjonalny do jej samodzielności ekonomicznej, w tym finansowej
Dlatego też celem pierwotnym reformy kompleksowej szkolnictwa wyższego i nauki, umożliwiającym realizację bardzo ważnych, istotnych dla uczelni celów szczegółowych powinien być radykalny wzrost jakości zarządzania i osiągnięcie takiego jej poziomu, który umożliwi, z jednej strony - odczuwalną poprawę funkcjonowania uczelni, przejawiającą się w wyższej jakości kształcenia, wzroście poziomu realizowanych badań naukowych i publikacji naukowych, przyspieszeniu rozwoju młodej kadry oraz z drugiej - samodzielność ekonomiczną, w tym finansową i samofinansowanie rozwoju uczelni. Szkoła wyższa nie może być urzędem, jednostką organizacyjną ministerstwa właściwego dla szkolnictwa wyższego. Dlatego też tak ważne jest pochylenie się nad pojęciem i determinantami jakości zarządzania oraz uwzględnienie ich przy tworzeniu ustaw i rozporządzeń dotyczących funkcjonowania szkół wyższych i nauki w Polsce, w tym szczególnie zarządzania nimi i ich ustroju oraz ładu wewnętrznego.
Jakość zarządzania to stopień, w jakim wykonywana usługa zarządcza spełnia potrzeby i oczekiwania organizacji oraz jej interesariuszy wewnętrznych i zewnętrznych lub ich przestrzeganie jest obowiązkowe w danym miejscu i czasie.