Zarządzanie relacjami szkoły wyższej z praktyką

Szkoły wyższe spełniały dwie misje: badawczą i edukacyjną, wierne zasadzie jedności nauki i kształcenia liberalnego uniwersytetu Humboldta. Pod koniec XX wieku dostrzeżono rosnące znaczenie relacji uniwersytetu z otoczeniem oraz współzależność miedzy uczelnią, państwem i rynkiem. Wykształciła się, bowiem trzecia misja uniwersytetu – budowanie i rozwijanie pożądanej relacji z otoczeniem, w tym zwłaszcza z szeroko rozumianą praktyką. Przedstawione w tym opracowaniu wnioski z wieloletnich badań prowadzonych przez autora potwierdzają absolutną konieczność zastanowienia się w każdej szkole wyższej nad problemami zarządzania jej relacjami z szeroko rozumianą praktyką. Uczelnie muszą racjonalnie zarządzać kapitałem relacyjnym, którym dysponują, mając na uwadze oczekiwania interesariuszy. Takie podejście szkoły wyższej do interesariuszy, zwłaszcza zewnętrznych, jest najlepszą i najskuteczniejszą formą marketingu usług naukowo-badawczych, edukacyjnych i doradczych świadczonych przez uczelnię, która powinna być odpowiedzialna wobec tych interesariuszy, na których szkoła wyższa ma wpływ i tych, którzy mają wpływ na uczelnię. Oznacza to umożliwienie wszystkim interesariuszom uczestniczenie w rozpoznaniu istotnych problemów i poszukiwaniu rozwiązań oraz współpracę z nimi na wszystkich szczeblach, włączając w to zarządzanie uczelnią w celu osiągania lepszych wyników w realizacji wszystkich trzech misji uczelni.